پر از تهی...

پس از مدت ها بی سعادتی محض!

سه شنبه صبح تو مینی بوس در حال رفتن به دانشگاه؛ صبح زود و طبیعت و از همه مهمتر حس دلخوری که از خودم داشتم (به علت اینکه دو سه هفته ای بود دستی به سر و بال روحم نکشیده بودم) باعث شد عقده ی دلم با این غزل یه خورده باز بشه...

.

آقا جان قربون خاک پات بشم...

روحی فداک صاحبی^(عج)

:.>><<.:

پر شده ام من از تهی ، بیا و سرشارم کن

ز خواب های پر ز کم¹... بیا و بیدارم کن

.

طفیل منصور نیم² ؛ خاک ره نور نیم

مرا ز دست بی تویی!... بیا و بر دارم کن

.

حقیر تر ز این ک من ، شدم نمیشود کسی

ز عاشقت بگیر جان... میثم تمارم کن

.

فدای خیمه ات شود ، هزار کاخ سلطنت

مرا به خیمه ات ببر گدای دربارم کن

.

منم منم نمی کنم ؛ ز من بگیر این مرا

امیر بی قرین من بیا و انکارم کن

.

به راه عاشقی دهم ، ز عمق شوق جان خود

برای جانشین خود شبیه عمارم کن

.

مسیح گر پیمبر است؛دمت مسیح پرور است

ز عشق خود شفا که نه...مدام بیمارم کن

.

شب شهادت پدر ، همان امام خون جگر

دلت شکسته بیشتر ، ز گریه خون بارم کن³

.

اثر ندارم از خودم ، گم شده عشق توام

به شعر خود نظر نما... دمی به آثارم کن

.

غزل زیاد نذرتان ؛ نموده ام امیر من

برای سوز بیشتر خودت غزلبارم کن...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

پی نوشت:

1. دلبستگی های بی ارزش دنیا که باعث غفلت از خیر محض ^{(خداوند متعال و حضرت عشق :._عج.:)} میشوند...

2. طفلی در راه منصور حلاج (در کل منظورم تو این مصرع دور شدن از معنویت و نپرداختن به سیر و سلوک معنویه)
3. این بیت بعدا و ب مناسبت شهادت امام حسن عسکری^(ع) اضافه گردید...